Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Asinius Pollio

  • 1 Asinius

    Asinius, a, um, Name eines römischen Geschlechts, aus dem am bekanntesten: a) C. Asinius Pollio (auch bl. Pollio), seiner Abstammung nach ein Marruciner (Catull. 12, 1 u. 6), Anhänger u. Vertrauter des Antonius u. später des Augustus, in beider Kriegen vielfach tätig, ausgezeichnet als Staatsmann, Redner, Dichter u. Historiker, Gründer der ersten Bibliothek in Rom, Cic. ep. 9, 25, 3; 11, 9, 1. Cic. ad Att. 12, 2, 1 u.a. Verg. ecl. 3, 84 (u. dazu Voß). Hor. carm. 2, 1, 14; sat. 1, 10, 42 (u. dazu Heindorf u. Fritzsche). Vell. 2, 36, 2; 2, 72 u. 76, 2 (Pollio Asinius); 2, 128, 3 (Asinius Pollio). Plin. 35, 10. Tac. dial. 17: Plur. Asinii, Männer wie A., Sen. de clem. 1, 10, 1. Vgl. Teuffel Gesch. der röm. Literatur5 § 221. – b) C. Asinius Gallus, der Sohn des vorigen, bekannt als Redner, Verf. einer Schrift Comparatio patris et Ciceronis, Sen. exc. contr. 4. pr. § 4. Suet. Claud. 41, 3. Plin. ep. 7. 4, 3. Gell. 17, 1, 1: Asinius uterque, Asinius Vater und Sohn, Quint. 12, 1, 22. Vgl. Teuffel Geschichte der röm. Literatur5 § 276, 3.

    lateinisch-deutsches > Asinius

  • 2 Asinius

    Asinius, a, um, Name eines römischen Geschlechts, aus dem am bekanntesten: a) C. Asinius Pollio (auch bl. Pollio), seiner Abstammung nach ein Marruciner (Catull. 12, 1 u. 6), Anhänger u. Vertrauter des Antonius u. später des Augustus, in beider Kriegen vielfach tätig, ausgezeichnet als Staatsmann, Redner, Dichter u. Historiker, Gründer der ersten Bibliothek in Rom, Cic. ep. 9, 25, 3; 11, 9, 1. Cic. ad Att. 12, 2, 1 u.a. Verg. ecl. 3, 84 (u. dazu Voß). Hor. carm. 2, 1, 14; sat. 1, 10, 42 (u. dazu Heindorf u. Fritzsche). Vell. 2, 36, 2; 2, 72 u. 76, 2 (Pollio Asinius); 2, 128, 3 (Asinius Pollio). Plin. 35, 10. Tac. dial. 17: Plur. Asinii, Männer wie A., Sen. de clem. 1, 10, 1. Vgl. Teuffel Gesch. der röm. Literatur5 § 221. – b) C. Asinius Gallus, der Sohn des vorigen, bekannt als Redner, Verf. einer Schrift Comparatio patris et Ciceronis, Sen. exc. contr. 4. pr. § 4. Suet. Claud. 41, 3. Plin. ep. 7. 4, 3. Gell. 17, 1, 1: Asinius uterque, Asinius Vater und Sohn, Quint. 12, 1, 22. Vgl. Teuffel Geschichte der röm. Literatur5 § 276, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Asinius

  • 3 Asinius

    Ăsĭnĭus, a, um, adj., name of a Roman gens; the most celebrated was Asinius Pollio, a friend of Augustus, founder of the first library in Rome, and author of a history, now lost, of the civil war between Cœsar and Pompey, Cic. Fam. 10, 31 sq. Manut.; Vell. 2, 125; Hor. C 2, 1; Verg. E. 4; Tac. A. 4, 34; Suet. Caes. 30; id. Gram. 10; cf. Bähr, Lit. Gesch. § 192; Weich. Poët. Lat. pp. 155, 293, 327, 395; Teuffel, Röm. Lit. § 218.— Hence, Ăsĭnĭānus, a, um, adj., pertaining to the gens Asinia, or to an Asinius:

    crimen,

    Cic. Clu. 13.

    Lewis & Short latin dictionary > Asinius

  • 4 pollio

    1.
    pollĭo, īre: pollit, pila ludit, Paul. ex Fest. p. 243 Müll.
    2.
    Pollĭo ( Pōlĭo, v. Lucr. p. 33 Lachm.), ōnis, m., a Roman surname. So esp.,
    I.
    Asinius Pollio, v. Asinius.—
    II.
    Trebellius Pollio, v. Trebellius.—
    III.
    The name of a bad actor, Plaut. Bacch. 2, 2, 37. —
    IV.
    v. Polio.

    Lewis & Short latin dictionary > pollio

  • 5 Pollio

    1. Pōllio (Pōlio), ōnis, m., ein röm. Familienname. Am bekanntesten sind Asinius Pollio, s. Asinius no. a. – Trebellius Pollio, einer der sechs späteren Geschichtschreiber, Verf. der Kaisergeschichte von Hadrian bis auf Karinus, Vopisc. Aurel. 2, 1. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 392, 7. – Lachmann Lucr. p. 33 hält die Schreibweise Polio für die richtigere; vgl. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 537.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Pollio

  • 6 Pollio [1]

    1. Pōllio (Pōlio), ōnis, m., ein röm. Familienname. Am bekanntesten sind Asinius Pollio, s. Asiniusno. a. – Trebellius Pollio, einer der sechs späteren Geschichtschreiber, Verf. der Kaisergeschichte von Hadrian bis auf Karinus, Vopisc. Aurel. 2, 1. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 392, 7. – / Lachmann Lucr. p. 33 hält die Schreibweise Polio für die richtigere; vgl. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 537.

    lateinisch-deutsches > Pollio [1]

  • 7 Asinius

    a, um
    Азиний, римск. nomen
    1) C. A. Pollio (76 г. до н. э. — 5 г. н. э.), политик, историк, оратор и поэт. сторонник Цезаря, а затем Октавиана C, V etc.
    2) C. A. Gallus, сын предыдущего, оратор (умер в 33 г. н. э.) Sen, Su etc.

    Латинско-русский словарь > Asinius

  • 8 Parthus

    1.
    Parthus, a, um, v. Parthi, A.
    2.
    Parthus, i, m., a Parthian; v. Parthi.
    3.
    Parthus, i, f., a city in Illyria, near Dyrrachium; hence, Parthīni ( Par-thēni), ōrum, m., the inhabitants of Parthus, Parthinians, Mel. 2, 3, 11; Plin. 3, 22, 26, § 143; Cic. Pis. 40, 96; Caes. B. C. 3, 11; 41; 42; Liv. 29, 12; 33, 34 fin.; Fasti Capitol. ap. Grut. 297; Marin. Frat. Arv. p. 607. —In sing.: Parthīnus, i, m.
    1.
    An appellation of C. Asinius Pollio, the conqueror of the Parthinians; hence, Parthina gens, of Asinius Pollio, Suet. Aug. 19.—
    2.
    In gen.:

    PARTHINVS,

    a surname, Inscr. Murat. 1186, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > Parthus

  • 9 Ateius

    Atēius, ī, m., röm. Eigenname, I) C. Ateius Capito, röm. Volkstribun im J. 55 v. Chr., Cic. de div. 1, 29 u.a. Tac. ann. 3, 45. – II) C. Ateius Capito, Sohn des vorigen, ein berühmter Jurist, bekannt als Gegner des nicht minder berühmten O. Antistius Labeo, Fest. 238, 12 (b). Plin. ind. libr. 4. Plin. 14, 93. Tac. ann. 1, 76. Gell. 4, 10, 7. – III) Ateius Praetextatus, mit dem Beinamen Philologus, berühmter Grammatiker in Rom, gelehrter Freund des Sallust und Asinius Pollio, Asin. Pollio b. Suet. gr. 10. Fest. 166, 6 (b). Plin. ind. libr. 4. Plin. b. Charis. 127, 17. Serv. Verg. Aen. 1, 605.

    lateinisch-deutsches > Ateius

  • 10 Ateius

    Atēius, ī, m., röm. Eigenname, I) C. Ateius Capito, röm. Volkstribun im J. 55 v. Chr., Cic. de div. 1, 29 u.a. Tac. ann. 3, 45. – II) C. Ateius Capito, Sohn des vorigen, ein berühmter Jurist, bekannt als Gegner des nicht minder berühmten O. Antistius Labeo, Fest. 238, 12 (b). Plin. ind. libr. 4. Plin. 14, 93. Tac. ann. 1, 76. Gell. 4, 10, 7. – III) Ateius Praetextatus, mit dem Beinamen Philologus, berühmter Grammatiker in Rom, gelehrter Freund des Sallust und Asinius Pollio, Asin. Pollio b. Suet. gr. 10. Fest. 166, 6 (b). Plin. ind. libr. 4. Plin. b. Charis. 127, 17. Serv. Verg. Aen. 1, 605.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Ateius

  • 11 quattuorviratus

    quattuor-virātus, ūs m.

    Латинско-русский словарь > quattuorviratus

  • 12 stilus

    ī m.
    1) воен. заострённый кол
    stili caeci bAfr, Sil, Ammзамаскированные железные острия (разбрасывавшиеся для того, чтобы препятствовать движению неприятельской конницы)
    3) стебель, черенок Col
    4) стиль (палочка с одним острым концом для письма по воску и с другим тупым для стирания написанного)
    stilum vertere C, H — поворачивать стиль, т. е. стирать или исправлять написанное
    stilis ulmeis aliquem conscribere шутл. Pl — расписать кого-л. вязовыми грифелями, т. е. розгами
    5) упражнение в письме, письмо, писание (s. est optimus dicendi effector C)
    6) склад речи, слог, стиль, способ изложения (s. paene Atticus C; s. totius orationis C)
    7) мнение, суждение, высказывание в письменной форме
    stili ad unum sermonem congruentes Ap — поданные заключения (декурионов), совпадающие друг с другом по содержанию
    8) письменность, литература ( Asinius Pollionon minima pars Romani stili VM)
    9) речь, язык (Graecus s. Hier)

    Латинско-русский словарь > stilus

  • 13 suboles

    subolēs, is f. [одного корня с alo, abolesco, proles ]
    1) поросль, побег ( serere ex subolibus Col); молодняк, приплод (s. gregis H)
    2) потомство, дети ( producere subolem H); потомок, отпрыск, дитя (imperatorum L; deum = deorum V); молодёжь ( Romae H); молодое поколение (robur et s. militum Asinius Pollio ap. C)

    Латинско-русский словарь > suboles

  • 14 Alexis

    Alexis, idis u. is, Akk. in u. im, Vok. i, m. (Ἄλεξις), I) ein Freigelassener des Attikus, Cic. ad Att. 5, 20, 9; 7, 7, 7. – II) ein Sklave des Asinius Pollio, Verg. ecl. 2, 1 u. 2, 6 19. Prop. 3 (2), 34, 73. – III) aus Thurium in Großgriechenland, ein Verwandter des Komödiendichters Menander, Zeitgenosse Alexanders des Gr., einer der fruchtbarsten Dichter der mittlern attischen Komödie, Gell. 2, 23, 1; 4, 11, 8.

    lateinisch-deutsches > Alexis

  • 15 atrium

    ātrium, ī, n. (vgl. αἴθριος, ὑπαίθριος), das Atrium, in den altital. ländlichen Wohnungen eine vom Rauche des Kaminfeuers geschwärzte Stube (noch heute in den kleinrussischen Häusern ähnl. »die schwarze Stube« gen.); später der erste oder vorderste und zugleich der größte bedeckte Saal des Hauses, die Halle, Vitr. 6, 5 (8), 3. Quint. 11, 2, 20: atria minora ac maiora, Vitr. 6, 5 (8), 5. – Daß das Atrium aus einem bedeckten Raume bestand und nicht mit cavaedium gleichbedeutend sein kann, erhellt hinreichend aus seiner Bestimmung u. den hier getriebenen Beschäftigungen. Im Atrium stand das Braut- u. Ehebett (lectus genialis od. adversus, sc. ianuae), s. Schmid Hor. ep. 1, 1, 87. – Hier waren die Ahnenbilder (imagines od. expressi cerā vultus) aufgestellt, Sen. de ben. 3, 28, 1. Iuven. 8, 19 sq. Mart. 2, 90, 6. Val. Max. 5, 8, 3; auch andere Gemälde aufgehängt, Plin. 34, 55. – Hier beschäftigte sich die Hausfrau nebst ihrer weiblichen Umgebung mit Weben und ähnlicher Arbeit, Arnob. 2, 67. – Im Atrium pflegte man in den ältesten Zeiten das Mahl einzunehmen, Cato fr. bei Serv. Verg. Aen. 1, 726; es war übh. der Sammelplatz der Familie. – Hier erwarteten die Klienten den Patronus u. den Jurisconsultus, Hor. ep. 1, 5, 31. Iuven. 7, 7 u. 91: hi non in foro nec in consultorum atrio, sed in Pythagorae tacito illo sanctoque secessu iura didicerunt, Sen. ep. 90, 6. – Auch bei öffentlichen Gebäuden gab es atria, atrium publicum in Capitolio, Liv. 24, 10, 9: Palatii atrium, Serv. Verg. Aen. 11, 235: atrium sutorium, Fasti Praen. Mart. 23 (Corp. inscr. Lat. 1. p. 315): atria auctionaria, Cic. agr. 1, 7. Corp. inscr. Lat. 9, 3307; dgl. die Atria Licinia sein mochten, Cic. Quinct. 25; bl. Atria gen. b. Iuven. 7, 7. – Bes. hatten die Tempel ein Atrium, wie atrium Libertatis (am Forum, Cic. ad Att. 4, 16, 14, doch auch eine aedes Libertatis auf dem Aventinus, Liv. 24, 10 extr.), u. dort war das Archiv der Zensoren (Liv. 43, 16, 13), dort wurden Kriminaluntersuchungen vorgenommen (Cic. Mil. 59), Losungen abgehalten (Liv. 45, 15, 5), Gesetze angeheftet (Fest. p. 241a, 31), dort war auch die von Asinius Pollio angelegte Bibliothek aufgestellt (Ov. trist. 3, 1, 71). – atrium Vestae, der Aufenthalt der Vestalinnen, am südwestlichen Ende des Forums, am Fuße des Mons Palatinus gelegen, Ov. fast. 6, 263. Plin. ep. 7, 19, 2; dass. atrium regium, Liv. 26, 27, 3. – / Bei Dichtern häufig der Plur. atria = Sing. atrium, u. wegen der Größe u. Pracht genannt ampla (Verg. Aen. 1, 725), longa (ibid. 2, 483), alta (ibid. 4, 665). regalia (Ov. met. 5, 3), marmore tecta (ibid. 14, 260). – Ebenso Plur. meton. für »Wohnungen der Reichen, Paläste«, atria divitis Crassi, Varr. sat. Men. 36: atria duo Maenium et Titium, Liv. 39, 44, 7: plebis aedificiis obseratis, patentibus atriis principum, Liv. 5, 41, 7; u. poet. für »eine Wohnung, ein Haus«, Ov. her. 15 (16), 184. Ov. met. 13, 968 u. s. – u. von den »Hallen« der Götter, Ov. met. 1, 172. Stat. Theb. 1, 197.

    lateinisch-deutsches > atrium

  • 16 Dalmatae

    Dalmatae (Delmatae), ārum, m. (Δαλμάται), a) die Dalmatier, die Bewohner der Landschaft Dalmatia (s. unten), Cic. ep. 5, 11, 3. Vell. 2, 39, 3. Flor. 4, 12, 3 u. 10: im Sing. attrib., Delmata princeps, Corp. inscr. Lat. 3, 1322: kollektiv, Albinov. cons. ad Liv. 389. – Plur. attrib., Dalmatae montes, die dalmatischen Gebirge, Stat. silv. 4, 7, 14. – b) dalmatische Rosse, Veget. mul. 6, 6, 3. – Dav.: A) Dalmatēnsis, e, dalmatensisch, Gallien. b. Treb. Poll. Claud. 17, 6. – B) Dalmatia (Delmatia), ae, f. (Δαλματία), die Landschaft Dalmatien, am östl. Gestade des Adriatischen Meeres, ein Teil von Illyris barbara, mit der Hauptstadt Delminium (Δελμίνιον, Flor. 4, 12, 11), etwa das heutige Dalmatien, mit ergiebigen Gold-und Silberbergwerken, Vatin. in Cic. ep. 5, 10. litt. a. § 3. Ov. ex Pont. 2, 2, 78. Vell. 2, 90, 1. Suet. Aug. 21, 1. Tac. hist. 2, 32. – C) Dalmaticus, (Delmaticus), a, um (Δαλματικός), dalmatisch, Vatin. b. Cic., Tac. u.a.: bellum, Vell. u. Suet.: triumphus, des Asinius Pollio (als Besieger der Parthiner, einer dalmat. Völkerschaft), Hor. – Dah. subst., a) Dalmaticus, ī, m., Beiname des Metellus, als Besieger der Dalmatier, Ps. Ascon. Cic. II. Verr. 1. 59, 154. p. 199, 19 B. Corp. inscr. Lat. 1. p. 460. no. 637. – b) Dalmatica, ae, f. (sc. vestis), ein langes Unterkleid od. Hemd mit kurzen Ärmeln (an der Stelle der ehemaligen tunica), von weißer dalmatischer Wolle, noch heute Meßgewand der kathol. Priester, die Dalmatika, Edict. Diocl. 16, 4 u. 17, 1. Cypr. act. proc. 5 (vol. 3. p. CXIII H.). Isid. 19, 22, 9: dav. Dalmaticātus, a, um, mit einer Dalmatika angetan, Lampr. Comm. 8. § 8 u.a. – D) Dalmatīnus, a, um, dalmatinisch, von Dalmatien, litus, Paulin. vit. S. Ambros. 52. – E) Dalmatius, a, um, dalmatisch, argentariae, Corp. inscr. Lat. 3, 6575. – / Die Schreibung Delmatae, Delmatia usw. ist bei Cic. selbst, bei Vell., Flor., Suet. u. Tac. die der besten Handschriften (s. Kritz Vell. 2, 39, 3. Ritter Tac. hist. 2, 32. Oudend. Suet. Aug. 20); ebenso der Inschriften, zB. Corp. inscr. Lat. 3, 4013; 11, 85 u. 13, 8007.

    lateinisch-deutsches > Dalmatae

  • 17 Roma

    Rōma, ae, f. (etrusk. Ursprunges), Rom, die Hauptstadt von Latium in Italien, dann des ganzen Römischen Reiches, im Jahre 753 (od. 754) v. Chr. am linken Tiberufer gegründet, Varro r. r. 3, 1, 2. Cic. de rep. 2, 18: als Göttin in einem besonderen Tempel verehrt, Liv. 43, 6, 5. Tac. ann. 4, 37. Corp. inscr. Lat. 3, 1422; 5, 18 u.a. – / archaist. Genet. Romai, Corp. inscr. Lat. 1, 54; 1441, 12. – Dav.: A) Rōmānus, a, um, 1) zu Rom gehörig, in-, aus Rom, römisch, civis Romanus, Romana, Cic.: mulieres, Gell.: homo, ein Römer (im Ggstz. zu den Griechen), Cic.: vir, Sen.: populus, Cic.: gens, Augustin.: urbs, Rom, Liv.: Iuno, die von den Römern auf römische Art verehrte, Cic.: ludi, die ältesten Spiele Roms (auch ludi magni u. maximi gen.), Cic. u.a.: bellum, Liv.: mores, Sen.: studia, Sen.: scriptor historiae Romanae, Hieron.: Romano more, auf römische Art, auf gut römisch = aufrichtig, ohne Umschweife, gerade heraus, loqui, commendare, Cic.: u. so Romanā simplicitate loqui, Mart.: minime arte Romanā, Liv.: minime Romani ingenii homo, Liv. (s. M. Müller Liv. 1, 53, 4): Romanum est (es ist Römerart) m. folg. Infin., et facere et pati fortia Romanum est, Liv. 2, 12, 10. – subst., a) Rōmānus, ī, m., α) im Sing. teils kollektiv = die Römer, wie Liv. 2, 27, 1; 8, 3, 1; teils prägn., der Römer = der röm. Feldherr, wie Liv. 21, 59, 5 (s. dazu Fabri mehr Beisp. für beide Fälle): u. so Romanus sedendo vincit, v. O. Fabius Maximus, Varro r. r. 1, 2, 2. – β) im Plur., Romani, die Römer, Cic. u.a. – b) Rōmāna, ae, f., eine Römerin, Liv. 1, 26, 4: Lucretia, vetus Romana, Augustin. de civ. dei 1, 19, 1: Plur., Vell. 2, 75, 3. – c) Rōmāna, ōrum, n., α) das Römische = das römische Gebiet, Danubius Sarmatica ac Romana disterminet, Sen. nat. qu. prol. § 8. – β) das Römische = römische Geschichte, Romana cognoscere, Sen. ad Marc. 1, 3. – 2) im weiteren Sinne = lateinisch, lingua, Ov., Vell., Plin. ep. u.a.: verba, sermo, litterae, auctores, Quint.: oratio plane Romana, non civitate donata, Quint.: non minima pars Romani stili (v. Asinius Pollio), Vall. Max.; vgl. Herbst Quint. 10, 1, 85 u. bes. Krebs-Schmalz Antib.7 unter Romanus. – Adv. Rōmānē, römisch, auf gut römisch (Romano more, s. vorher), Gell. 13, 21, 2. – B) Rōmānēnsis, s. unter Romaniensis. – C) Rōmānia, ae, f., das römische Weltreich, Possid. vit. Augustin. 30. Ps. Augustin. app. epist. 4. Oros. 3, 20, 11 u. 7, 43, 5. Ven. Fort. carm. 6, 4, 7. – D) Rōmānicus, a, um, römisch, in Rom gemacht, aratra, iuga, Cato r. r. 135, 2. – E) Rōmānulus, a, um (Demin. v. Romanus), römisch, porta, ein Tor in Rom unterhalb der westlichen Spitze des palatinischen Hügels, Varro LL. 5, 164. Vgl. Jordan Topographie Roms 1, 1. S. 176. – F) Rōmāniēnsis, e, misch, Cato r. r. 162 in. Corp. inscr. Lat. 5, 3416 u. 14, 2213: andere Form Rōmānēnsis, Varro LL. 8, 33. Paul. ex Fest. 61, 1. Corp. inscr. Lat. 11, 3936 u. 12, 1920. – G) Rōmilius, a, um, romilisch, tribus, Varro LL. u. Cic. – H) Rōmānitās, ātis, f., die römische Art, das Römertum, Tert. de pall. 4 in.

    lateinisch-deutsches > Roma

  • 18 cupidus

    cŭpĭdus, a, um [st2]1 [-] qui désire, qui aime, passionné, désireux de. [st2]2 [-] avide d'argent, cupide. [st2]3 [-] épris d'amour, amoureux. [st2]4 [-] partial.    - vitae cupidus, Lucr.: attaché à la vie.    - amicum non deseruit neque salutis quam fidei fuit cupidior, Nep. Eum. 3: il n'abandonna pas son ami, et se montra plus attaché à sa parole qu'à son propre salut.    - pacis cupidus, Hor. S. 2, 1, 44: ami de la paix.    - eum cupidum rerum novarum, cupidum imperi cognoverat, Caes. BG. 5: il savait son goût de l’aventure, sa soif de domination.    - cupidus moriri (= mori), Ov. M. 14, 215: qui désire mourir.    - pecuniae cupidus: avide d’argent.    - cupidus + abl. (arch.).    - cupidus vino, Plaut.: qui aime le vin.    - cupidus in cognoscenda rerum natura, Cic. Off. 1, 43, 154: jaloux de connaître la vérité.    - cupidus alicujus, Cic.: partial pour qqn.    - cupidus Verris, Cic.: partial pour Verrès.
    * * *
    cŭpĭdus, a, um [st2]1 [-] qui désire, qui aime, passionné, désireux de. [st2]2 [-] avide d'argent, cupide. [st2]3 [-] épris d'amour, amoureux. [st2]4 [-] partial.    - vitae cupidus, Lucr.: attaché à la vie.    - amicum non deseruit neque salutis quam fidei fuit cupidior, Nep. Eum. 3: il n'abandonna pas son ami, et se montra plus attaché à sa parole qu'à son propre salut.    - pacis cupidus, Hor. S. 2, 1, 44: ami de la paix.    - eum cupidum rerum novarum, cupidum imperi cognoverat, Caes. BG. 5: il savait son goût de l’aventure, sa soif de domination.    - cupidus moriri (= mori), Ov. M. 14, 215: qui désire mourir.    - pecuniae cupidus: avide d’argent.    - cupidus + abl. (arch.).    - cupidus vino, Plaut.: qui aime le vin.    - cupidus in cognoscenda rerum natura, Cic. Off. 1, 43, 154: jaloux de connaître la vérité.    - cupidus alicujus, Cic.: partial pour qqn.    - cupidus Verris, Cic.: partial pour Verrès.
    * * *
        Genitiuo, Pacis cupidissimus. Asinius Pollio ad Ciceronem. Convoiteux, Cupide, Desireux.
    \
        Homo nostri cupidissimus. Cic. Qui nous aime fort, Qui desire fort nous faire plaisir.
    \
        Certandi cupidus. Lucret. Desireux de combatre.

    Dictionarium latinogallicum > cupidus

  • 19 discutio

    discutĭo, ĕre, cussi, cussum [dis + quatio] - tr. - [st2]1 [-] abattre, fendre en secouant, faire voler en éclats, briser, fracasser. [st2]2 [-] dissiper, séparer. [st2]3 [-] au fig. dissiper, écarter, chasser, faire disparaître. [st2]4 [-] en t. de méd. résoudre, guérir.    - disceptationem discutere, Liv. 38, 13: trancher un différend.    - periculum audacia discussit, Liv. 2, 52: son audace dissipa le danger (par son audace il écarta le danger).    - periculum simplex confessio culpae discussit: l'aveu tout net de leur faute écarta tout danger.    - Cato discutit Etruscos, Flor. 3, 18, 13: Caton disperse les Etrusques.    - rem discutere, Liv.: faire échouer une affaire.    - quae discutiunt, Cels.: les dissolvants.
    * * *
    discutĭo, ĕre, cussi, cussum [dis + quatio] - tr. - [st2]1 [-] abattre, fendre en secouant, faire voler en éclats, briser, fracasser. [st2]2 [-] dissiper, séparer. [st2]3 [-] au fig. dissiper, écarter, chasser, faire disparaître. [st2]4 [-] en t. de méd. résoudre, guérir.    - disceptationem discutere, Liv. 38, 13: trancher un différend.    - periculum audacia discussit, Liv. 2, 52: son audace dissipa le danger (par son audace il écarta le danger).    - periculum simplex confessio culpae discussit: l'aveu tout net de leur faute écarta tout danger.    - Cato discutit Etruscos, Flor. 3, 18, 13: Caton disperse les Etrusques.    - rem discutere, Liv.: faire échouer une affaire.    - quae discutiunt, Cels.: les dissolvants.
    * * *
        Discutio, discutis, pen. corr. discussi, discussum, discutere. Caesar. Esbranler et eslocher ou estonner si fort une chose qu'on la face cheoir.
    \
        Caput discutere. Sil. Escarbouiller et esmarmeler la teste, un lopin ca, un lopin là, Fendre.
    \
        Discutere, per translationem: vt Discutit ebrietatem porrus. Plin. Chasse, ou abbat, Oste l'ivresse, Desenyvre.
    \
        Aduocationem aliquorum discutere manibus, ferro, lapidibus. Cic. Departir et dechasser l'assemblee à coups de, etc.
    \
        Aera discutere. Lucret. Chasser l'air ca et là, Chasser arriere, ou poulser.
    \
        Captiones discutere. Cic. Dissouldre.
    \
        Tristes cogitationes. Celsus. Chasser, Oster.
    \
        Cunctationem. Asinius Pollio ad Ciceronem. Oster tout targement.
    \
        Fastidium discutere. Plin. Oster le desgoustement, Remettre en goust et appetit.
    \
        Febrem. Cels. Chasser, Faire en aller la fievre.
    \
        Malum. Celsus. Oster la maladie.
    \
        Nubila vultu discutit Mercurius. Stat. Il chasse.
    \
        Somnum sibi discutere lympha pura. Propert. Laver ses yeulx de belle eaue nette et clere pour se desendormir et deschassier.
    \
        Tristitiam discutere. Plin. Oster et chasser, Desennuyer.
    \
        Discutere, Verbum medicorum proprium. Celsus. Faire resouldre les humeurs de quelque partie du corps que ce soit, sans faire aucune ouverture: c'est à scavoir, par les porres invisibles du corps.

    Dictionarium latinogallicum > discutio

  • 20 legionarius

    lĕgĭōnārĭus, a, um de la légion, légionnaire.    - lĕgĭōnārĭus, ĭi, m.: un légionnaire.
    * * *
    lĕgĭōnārĭus, a, um de la légion, légionnaire.    - lĕgĭōnārĭus, ĭi, m.: un légionnaire.
    * * *
        Legionarius, Adiectiuum. Asinius Pollio Ciceroni. Appartenant à la legion.
    \
        Legionarii. Caesar. Legionaires.
    \
        Legionariae cohortes. Liu. Les bandes des legions.

    Dictionarium latinogallicum > legionarius

См. также в других словарях:

  • Asinius Pollio — Asinius Pọllio,   Gaius, römischer Staatsmann und Schriftsteller, * 76 v. Chr., ✝ 5 n. Chr.; kämpfte im Bürgerkrieg auf Caesars Seite, verwaltete 44/43 die römische Provinz Hispania ulterior (um Córdoba), später als Legat des Antonius die… …   Universal-Lexikon

  • Asinĭus Pollĭo — Asinĭus Pollĭo, Gajus, röm. Feldherr und Staatsmann, Redner, Geschichtschreiber und Dichter, geb. 76 v. Chr., gest. 4 n. Chr., schloß sich im Bürgerkrieg zwischen Cäsar und Pompejus an erstern an, überschritt mit ihm 49 den Rubico, nahm sodann an …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Asinius Pollio — Gaius Asinius Pollio (* 76 v. Chr.; † 5 n. Chr.) war ein römischer Politiker, Redner, Dichter und Geschichtsschreiber. Im Jahr 54 v. Chr. versuchte er vergeblich, Gaius Porcius Cato – nicht identisch mit Cato dem Jüngeren – anzuklagen, der in… …   Deutsch Wikipedia

  • ASINIUS Pollio — I. ASINIUS Pollio Trallianus, Romae docuit remporibus Pompeii, et Historica plurima scripsit. Male hunc cum priore consundi, asserit Morerius, cum prior Latine, posterior Graece scripserit, ex Suida. Vide et Caius. II. ASINIUS Pollio alae… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ASINIUS POLLIO, GAIUS° — (76 B.C.E.–5 C.E.), Roman writer and political figure. Josephus cites him (Jos., Ant., 14:138) to show that the high priest Hyrcanus invaded Egypt in support of julius caesar during the latter s Alexandrian campaign (48–47 B.C.E.). Asinius Pollio …   Encyclopedia of Judaism

  • Gaius Asinius Pollio — (* 76 v. Chr.; † 5 n. Chr.) war ein römischer Politiker, Redner, Dichter und Geschichtsschreiber. Gaius Asinius Pollio Inhaltsverzeichnis 1 Leben …   Deutsch Wikipedia

  • Gaius Asinius Pollio (consul 40 BC) — Gaius Asinius Pollio (sometimes wrongly called Pollius or Philo) (75 BC ndash; AD 4) [Jerome ( Chronicon [http://www.tertullian.org/fathers/jerome chronicle 03 part2.htm 2020] ) says he died in AD 4 in the seventieth year of his life, which would …   Wikipedia

  • Caius Asinius Pollio — Gaius Asinius Pollio Gaius Asinius Pollio (Asinius Pollion) (76 av. J. C. 4 ap. J. C.) est un homme politique de la fin de la République romaine et du règne d Auguste, orateur, historien et poète, membre de la gens plébienne des Asinii. Il est l… …   Wikipédia en Français

  • Gaius Asinius Pollio (consul AD 23) — Gaius, or Caius Asinius Pollio, son of Gaius Asinius Gallus and Vipsania Agrippina, was a Roman politician. He was consul in AD 23 alongside Gaius Antistius Vetus. [Tacitus, Annals ; Pliny the Elder, Natural History… …   Wikipedia

  • Gaius Asinius Pollio — (Asinius Pollion) (76 av. J. C. 4 ap. J. C.) est un homme politique de la fin de la République romaine et du règne d Auguste, orateur, historien et poète, membre de la gens plébienne des Asinii. Il est l ami du poète Catulle. L historien romain… …   Wikipédia en Français

  • Gaius Asinius Pollio — Gaius (or Caius) Asinius Pollio may refer to the following ancient Roman politicians:*Gaius Asinius Pollio (consul 40 BC), historian and friend of Virgil and Horace *Gaius Asinius Pollio (consul AD 23), his grandson …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»